Acizane Kelam

Vakit nimetlerin toprağıdır. Bize Allah'ın lütfu olarak verildiğini düşündüğümüz, şükrü gerektiren bütün nimetler önce vakit toprağında yetişir, yerinde ve kararınca kullanılırsa su nasıl toprağı bereketlenirse vakit de aynı öyle hayatımızı bereketlenir. Bu nimet öyle bir nimettir ki tekrarı bulunmaz. Öyle ki, bir kere fuzuliye harcamışsak artık telafisi mümkün değildir. Bütün nimetler gibi israf edilmesi zayiattır. Hatta, giden zamanın yerine yenisini getirmeye cüz'i irademiz yetmeyeceğinden, vakit nimeti ekmekten, sudan, maldan, tüm metalardan daha değerlidir. Eğer, maddi imkanımız buna yeterliyse ekmeği de malı da kaybettiğimiz diğer maddiyatları da rahatlıkla satın alabiliriz. Ama ne kadar istesek de zaman mefhumunu parayla satın alamayız. Zira bu güç bizim elimizde değildir. Günümüzde vaktini, her an tükenmekte olan değerli bir hazine olarak göremeyenler, "ona zamanım yok, buna zamanım yok, ben çalışıyorum daha ne yapabilirim, ilme zaman ayırmaya, kitap okumaya vaktim...

Bizi Ramazan ayına kavuşturan, gündüzü sıyamla geceyi kıyamla bereketlendiren Rabbimize sonsuz hamd-u senalar olsun. 🙏 Mübarek ay vesilesiyle sokaklar bereketlendi, camiiler cemaatle doldu, çocuk cıvıltılarıyla şenlendi şükürler olsun. Ne yazık ki aynı şükrü camiilerde insanların çocuklara gösterdiği hassasiyet konusunda söylemek güç. Bu güzel ayın gecesinde sünneti müekkede olan teravih namazını ifa eden bizler, maalesef ki aynı hassasiyeti çocuklara karşı yaklaşımlarımızda gösteremiyoruz.  İki gün önceydi, camiide cemaat namaz kılarken bi kenarda koşuşan çocukları bir salavat kadar pay bırakılan iki selam arasında 'susun, durun, sessiz olun, sonra oynayın namaz kılıyoruz' uyarısında bulunan kimseleri işittim. Bu uyarılara hepimiz aşinayız. Üstelik ''camiilerde gülüşen çocuk sesleri yoksa gelecek nesilden korkun" uyarısına kulak asmadan öfkeyle, hışımla hareket ediyoruz. Ama şunu sormak lazım kendimize, bunu neden yapıyoruz?  Allah'a saygısızlık olduğunu m...